ചില്ല, എഴുത്തിന്റെ ചിറകനക്കങ്ങള്. ഇന്ന് ജോബി മുക്കാടന് എഴുതിയ കഥ
ചില്ല. മികച്ച എഴുത്തുകള്ക്ക് ഒരിടം. സൃഷ്ടികള് submissions@asianetnews.in എന്ന വിലാസത്തില് അയക്കൂ. ഒപ്പം ഫോട്ടോയും വിശദമായ വിലാസവും അയക്കണം. എഡിറ്റോറിയല് ബോര്ഡ് തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന സൃഷ്ടികള് പ്രസിദ്ധീകരിക്കും.
'ഇതെപ്പോ വന്നു, എന്താ വിളിക്കാതിരുന്നത്?'
രാവിലെ ഡോര് തുറന്നു പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നപ്പോള് വരാന്തയില് ഇരുന്ന് പത്രം വായിക്കുന്ന ആനന്ദിനെ കണ്ട് തെല്ല് ആശ്ചര്യത്തോടെ തനൂജ ചോദിച്ചു.
'ഞാന് ബെല്ലടിച്ചിരുന്നു. തുറക്കാഞ്ഞപ്പോള് കരുതി എണീറ്റിട്ടുണ്ടാവില്ല എന്ന്. നിന്റെ ഇന്നത്തെ കണി കുളമായല്ലേ'
അയാള് പത്രം മടക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
'ഫോണ് വിളിക്കാമായിരുന്നില്ലേ. കാളിംഗ് ബെല് ഈസ് നോട്ട് വര്ക്കിംഗ്. അകത്തേയ്ക്ക് വരൂ. ഇതെന്താ ഷര്ട്ട് ഒക്കെ നനഞ്ഞിരിക്കുന്നത്? മഴ ഉണ്ടായിരുന്നോ വരുമ്പോള്?'
അവളെ പിന്തുടര്ന്ന് അകത്തേയ്ക്ക് കടക്കുന്നതിനിടയില് ഡോര് ബെല് ഒന്ന് കൂടി അമര്ത്തി നോക്കിക്കൊണ്ട് അയാള് മറുപടി പറഞ്ഞു.
'എണീറ്റിട്ടില്ലെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ട് ഞാന് വാഴയൊക്കെ ഒന്ന് നോക്കി. കുറച്ച് ചാണകപ്പൊടി കൊണ്ട് വന്നിരുന്നു, അതിട്ടു കൊടുത്തപ്പോള് നനഞ്ഞതാണ്. രാത്രി മഴയുണ്ടായിരുന്നു'
'എന്തിന്? ഞാനാ വാഴയൊക്കെ വെട്ടിക്കളയാന് ഒരു ജോലിക്കാരനെ ഏര്പ്പാടാക്കിയിരിക്കുകയാണ്. അല്ലെങ്കിലുമിപ്പോ ആ വാഴകുലച്ചിട്ട് വേണ്ടേ പഴം തിന്നാന്'
തനൂജ അല്പം പുച്ഛത്തോടെ തുടര്ന്നു ...
'ആകപ്പാടെ ഇത്തിരി സ്ഥലമേയുള്ളൂ. കുറച്ച് ആന്തൂറിയം കൂടി വയ്ക്കാന് നോക്കിയിട്ട് സ്ഥലമില്ല.'
'അതൊക്കെ നിന്റെ ഇഷ്ടം. വെട്ടിക്കളയുന്നത് വരെ അവ മാന്യമായി ജീവിക്കട്ടെ. സംരക്ഷിക്കപ്പെടുമെന്ന് ചുമ്മാ വിചാരിച്ചോട്ടെ, അവയ്ക്കുമുണ്ടല്ലോ വിശപ്പും ദാഹവുമൊക്കെ'
തനൂജ രൂക്ഷമായി അയാളെ നോക്കി.
'അച്ഛനുമമ്മയും എവിടെ എണീറ്റില്ലേ?'
'അവരിവിടെയില്ല. ഇന്നലെ സുധിയുടെ വീട്ടില്പോയി. വൈകിട്ട് തിരിച്ചെത്തും' തനൂജ പറഞ്ഞു.
മോളുണ്ടായ കാലത്ത് തനൂജക്ക് ഡല്ഹിയിലായിരുന്നു ജോലി. ആനന്ദിന് അവിടെയൊരു ആര്ട്ട് ഗാലറിയില് താല്ക്കാലിക ജോലിയും. വലിയ ശമ്പളം ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന ആ ജോലി രാജിവച്ചത് മോളെ നോക്കാനായിരുന്നു. അതിന് ശേഷവും അയാള് ചിത്രങ്ങള് വരച്ച് മോശമല്ലാത്ത വരുമാനം ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു.
മോള്ക്ക് നാല് വയസായപ്പോളാണ് തനൂജക്ക് നാട്ടിലേക്ക് സ്ഥലമാറ്റം കിട്ടിയത്. ജോലി രാജിവച്ച് മക്കളെ നോക്കിയത് ഒരിക്കലും അയാള്ക്ക് നഷ്ടമായി തോന്നിയിരുന്നില്ല എന്നുമാത്രമല്ല തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ കാലഘട്ടം മക്കള്ക്ക് വേണ്ടി ഉറക്കിളച്ച രാത്രികളാണെന്ന് അയാള് ഉറച്ചു വിശ്വസിച്ചിരുന്നു.
ആദ്യമൊക്കെ തനൂജക്ക്, അയാള് ജോലി രാജിവച്ചത് കുടുംബത്തിന് വേണ്ടിയാണെന്ന തോന്നലുണ്ടായിരുന്നു. സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങള് മാറ്റിവച്ച് നില്ക്കുന്നതിന്റെ വിലയും തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നെപ്പിന്നെ ഭര്ത്താക്കന്മാരെ നിയന്ത്രിച്ചു നിര്ത്തണം എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തിലേയ്ക്ക് അവളും മാറി. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് മറ്റെന്തിലും വിലകല്പിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, ആനന്ദ് വഴക്കുകള് ഒഴിവാക്കി മനഃസമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കണം എന്ന നിലപാടുകാരനായിരുന്നു. അതും അയാളുടെ കഴിവുകേടായി തോന്നിയിട്ടുണ്ടാവണം. തോറ്റുകൊടുക്കുന്നത് സ്നേഹമാണെന്നും സ്നേഹിക്കുന്നവര്ക്കിടയില് അതിലും വലിയ ജയം ഇല്ലെന്നും ആനന്ദ് തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു എന്ന് പറയുന്നതാവും കൂടുതല് നല്ലത്.
ആദ്യമൊക്കെ അനാവശ്യ വഴക്കുകളുണ്ടാവുമ്പോളും, ഹോര്മോണ് റഷ് എന്ന ന്യായത്തില് ഒതുക്കാനാവാത്ത വാചകങ്ങള് ഉപയോഗിക്കുമ്പോളും ഒക്കെ ആനന്ദ് പറയുമായിരുന്നു, തന്റെ തെറ്റെന്താണെന്നു പറയൂ, തിരുത്താന് ശ്രമിക്കാമെന്ന്. എവിടെയോ വച്ച് തനൂജക്ക് ആനന്ദിന്റെ വ്യക്തിത്വത്തെ അംഗീകരിക്കാനുള്ള മനസ്സ് നഷ്ടമായിരുന്നു. വെറുപ്പോ കാര്യമായ വഴക്കുകളോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും തമ്മില് അകലം കൂടിവരുന്നത് അവരറിഞ്ഞില്ലെന്ന് നടിച്ചു. മെല്ലെ ആനന്ദ് അത്തരം കാര്യങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു. അയാള് ചുറ്റുമൊരു അദൃശ്യമായ വേലികെട്ടി അതിനുള്ളില് ജീവിക്കാന് പഠിച്ചു. ചിത്രംവര തീരെ ഇല്ലാതായി.
ആനന്ദിന്റെ അമ്മ ഒറ്റക്കായിരുന്നു താമസിച്ചിരുന്നത് , അവരാകട്ടെ ഭര്ത്താവിന്റെ ഓര്മ്മകളുള്ള വീട്ടില് നിന്നും മാറിനില്ക്കില്ല എന്ന വാശിയിലും. അമ്മയുമായി തനൂജയ്ക്ക് വലിയ അകല്ച്ച ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ശാരീരികമായ അകലം തീര്ക്കുന്ന അടുപ്പമാണതെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവില് അമ്മയെ കൂടെ നിര്ത്താനുള്ള ആഗ്രഹം അയാള് മനസ്സില് കുഴിച്ചുമൂടി, അമ്മയുടെ വാശിയുടെ ന്യായം കൂട്ടുപിടിച്ച്.
വീക്കെന്റുകളില് മാത്രം അമ്മയോടൊപ്പം പൊയി തങ്ങിയിരുന്ന ആനന്ദ്, തനൂജയുടെ അച്ഛനുമമ്മയും വീട്ടില് വന്നതിന് ശേഷം താമസം മിക്കവാറും അമ്മയോടൊപ്പമാക്കി. ഏറെത്താമസിയാതെ ചിത്രം വരയും പുനരാരംഭിച്ചു.
'മക്കള് എണീറ്റില്ലേ? അവരെയും ഒന്ന് കണ്ടു പോകാന് ആണ് ഞാന് വന്നത് '
ബെഡ്റൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നതിടയില് അയാള് ചോദിച്ചു.
'ഉറക്കമാണ്. ഇന്നലെ രാത്രി ലേറ്റ് ആയാണ് കിടന്നത് .. ധൃതിയില്ലെങ്കില് വിളിക്കണ്ട, കുറച്ച് നേരം കൂടി ഉറങ്ങിക്കോട്ടെ'
അയാള് ബെഡ്റൂമിന്റെ വാതിക്കല് ചെന്ന് കുറച്ച് നേരം അകത്തേയ്ക്ക് നോക്കി നിന്നതിനു ശേഷം മറ്റൊരു മുറിയിലേയ്ക്ക് പോയി അവിടൊരു അലമാരയില് നിന്നും ഒരു സ്ക്രൂഡ്രൈവര് എടുത്ത് പുറത്തു വന്ന് ഡോര്ബെല്ലിന്റെ സ്വിച്ച് ബോര്ഡ് അഴിച്ച് പണിയാന് തുടങ്ങി.
'ദാ കട്ടന് കാപ്പി .. കാപ്പി പൊടി മൊത്തം അവിടിരുന്നു വേസ്റ്റ് ആവുന്നു. ഞാന് ഉണ്ടാക്കാറില്ല ഈ കട്ടന്കാപ്പി .. മക്കളേം ആ ദുശ്ശീലം മാറ്റിച്ചു'
അയാള്ക്ക് കട്ടന് കാപ്പി കൊടുത്തു കൊണ്ട് തനൂജ പറഞ്ഞു.
'ഈ കട്ടന് ഒക്കെ ഞങ്ങള് കണ്ട്രികളുടെ പാനീയം അല്ലേ.. കാപ്പിപൊടി പോകുമ്പോള് പൊതിഞ്ഞു തന്നോളൂ. രാവിലത്തെ വരവ് നഷ്ടം ആവണ്ട'
അയാള് ബെല് അടിച്ച് നോക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അകത്ത് ബെല് ശബ്ദം മുഴങ്ങി ..
'ഓ ശരി ആയോ .. ഇനീപ്പോ പെണ്ണ് എണീറ്റ് വരും . ചെറിയ ശബ്ദം കേട്ടാല് പോലും പിന്നവള് കിടക്കില്ല ..വന്നു വന്നു ഒട്ടും അനുസരണ ഇല്ല അവള്ക്ക് .. അതെങ്ങനാ'
തനൂജ അര്ധോക്തിയില് നിര്ത്തി ..
'വിടഡോ, എന്നോടുള്ള ഈര്ഷ്യ മക്കളോട് കാണിക്കണ്ട. ഞാന് രാവിലെ വന്നത് മക്കളെ ഒന്ന് കണ്ടു പോകാന് ആണ് .. അവരോടിത്തിരി സംസാരിച്ചിട്ട് ഞാന് സ്ഥലംകാലിയാക്കും'
അയാള് തെല്ല് അസ്വസ്ഥതയോടെ പറഞ്ഞു.
'അമ്മാ.. സോറി, മമ്മാ...'
ബെഡ്റൂമില് നിന്നും അപ്പോള് പുറത്തേക്ക് വന്ന എട്ടുവയസ്സുകാരി വിളിച്ചു.
'ആരാ വന്നത് ...അച്ഛന് വന്നോ.. അച്ഛന്റെ സൗണ്ട് ഞാന് കേട്ടല്ലോ'
ഡോറിനടുത്ത് അയാളെ കണ്ടതും അവള് ഓടി അയാളുടെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു.
അയാള് കാപ്പിഗ്ലാസ്സ് താഴെ വച്ച് അവളെ കോരിയെടുത്ത് ഇരുകവിളിലും മാറിമാറി ഉമ്മവച്ചു.
'അച്ഛനെപ്പോള് ആണ് വന്നത് .. രാത്രി വന്നിരുന്നോ എന്താ തത്തക്കുട്ടിയെ വിളിക്കാതിരുന്നത് .. എത്ര ദിവസമായി അച്ഛന്റെ പുറത്തു കിടന്നുറങ്ങിയിട്ട്'
അവള് കൊഞ്ചലോടെ നിര്ത്താതെ സംസാരിക്കുകയാണ്. അയാളുടെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞു.
'അച്ഛേടെ തത്തക്കുട്ടി ഒരുമ്മ തന്നേ.. ഒരു സ്പെഷ്യല് ഉമ്മ'
അയാള് പറഞ്ഞതും അവള് അയാളുടെ കവിളില് അമര്ത്തി ഒരുമ്മ കൊടുത്തു
'ഉ .......മ്മ''
ചുണ്ടെടുക്കാതെ അവള് അച്ഛന്റെ കവിളില് ഉ എന്ന് നീട്ടി പറഞ്ഞു ഉമ്മവച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
'അപൂര്വ്വാ, മതി കൊഞ്ചിയത് .. ഗോ ആന്ഡ് ബ്രഷ്.. സ്കൂള് ഉള്ളതാണ് മറക്കണ്ട.. എനിക്കും ഓഫീസില് പോകേണ്ടതാണ്'
അവസാനവാചകം അയാളെ നോക്കിയാണ് തനൂജ പറഞ്ഞത്. എന്നിട്ടവള് അടുക്കളയിലേയ്ക്ക് നടന്നു.
'മോള്ക്കിന്ന് അച്ഛന് ബ്രഷ് ചെയ്ത് തരാട്ടോ'
അയാളത് പറഞ്ഞപ്പോള് അടുക്കളയിലോട്ട് നോക്കി കൊണ്ട് പതുങ്ങിയ ശബ്ദത്തില് അവള് പറഞ്ഞു
''അമ്മ വഴക്ക് പറയുമച്ഛാ'
'ഇന്നൊരു ദിവസമല്ലേ.. അച്ഛന് പറഞ്ഞോളാം അമ്മയോട്. മോള് പേടിക്കണ്ട .. മ്മക്ക് വാവച്ചിയെ എണീപ്പിക്കണ്ടേ?'
'ന്നെ ബ്രഷ് ചെയ്യിപ്പിച്ചിട്ട് മതിയച്ഛാ.. അല്ലേല് പിന്നെ അവനെ എടുക്കില്ലേ അച്ഛന് .. എനിക്കിന്ന് അച്ഛന് വാരി തരണം കഴിക്കാന്.. ഡ്രെസ്സും ചെയ്യിക്കണം'
വാഷ് ഏരിയയിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയില് അവള് നിര്ത്താതെ കൊഞ്ചിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
മോളെ ബ്രഷ് ചെയ്യിക്കുമ്പോള് അയാളുടെ കണ്ണുകള് നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അവളെ ആദ്യമായി കയ്യിലെടുത്തതും രാപ്പകലില്ലാതെ അവളെ എടുത്തു കൊണ്ട് നടന്നതുമെല്ലാം ഇന്നലെ എന്നത് പോലെ അയാളുടെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നു പോയി.
'അച്ചാ വാവച്ചിയെ എണീപ്പിക്കണ്ടേ'
മോളുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് അയാള് ചിന്തയില് നിന്നുണര്ന്നത്.
മോളെ ഹാളില് ഇരുത്തിയിട്ട് അടുക്കളയിലേയ്ക്ക് നോക്കി അയാള് പറഞ്ഞു
'മോനെ എടുക്കുകയാണ് കേട്ടോ'
ബെഡ്റൂമില് കടന്നയാള് കണ്ണടച്ചുറങ്ങുന്ന മകന്റെ അടുത്ത് കുറച്ച് നേരമിരുന്നു .. നെറ്റിയില് കിടന്ന അവന്റെ മുടിയിഴകള് കോതി വച്ചിട്ട് അവന്റെ നെറ്റിയില് മെല്ലെയൊരു ഉമ്മ കൊടുത്തു..
എന്നിട്ട് വിളിച്ചു
'ഡാ വാവച്ചി എണീക്കടാ'
പെട്ടെന്ന് കണ്ണുതുറന്നവന് അച്ഛനെ കണ്ടതും എന്തിനോ ഞെട്ടി കരയാന് തുടങ്ങി. അയാള് അവനെ വാരിയെടുത്ത് തോളില് കിടത്തി.
'അച്ഛേടെ വാവച്ചി കരയണ്ട കേട്ടോ അച്ചയുണ്ട് അടുത്ത്'
കരച്ചില് കേട്ട് തനൂജ അവിടേയ്ക്ക് വേഗം വന്നു
'അതെങ്ങനാ പിള്ളേരോട് ഈ കാണിക്കുന്ന സ്നേഹമുണ്ടേല് ഇവിടെ നില്ക്കണം. എന്നിട്ട് വെളുപ്പിനെ വന്നു മെലോഡ്രാമ'
തനൂജ ചീറിക്കൊണ്ട് മോനെ വലിച്ചെടുക്കാന് ശ്രമിച്ചു.അവന് അച്ഛന്റെ കഴുത്തില് അള്ളിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.
'തനൂജ, ഞാന് പറഞ്ഞു ഒരു സീന് വേണ്ട ഞാനിപ്പോള് പോകും'
അയാള് മോനേം കൊണ്ട് നടക്കുന്നതിനിടയില് പറഞ്ഞു.
'നിങ്ങള്ക്കിവിടെ വന്നു നിന്ന് കൂടെ... ഇത് നിങ്ങളുടേം വീടല്ലേ'
തനൂജക്ക് ദേഷ്യവും സങ്കടവും വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു
'അധികം ദൂരെയൊന്നുമല്ലല്ലോ ഞാന്.. എന്തുകൊണ്ട് ഇവിടെ നില്ക്കുന്നില്ലെന്നും നിനക്ക് വ്യക്തമായറിയാമല്ലോ. ഒരു തര്ക്കത്തിന് ഞാനില്ല. ഇവിടെ വന്നുനില്ക്കും. സമയമുണ്ടല്ലോ നമുക്കിനിയും. നീ പറഞ്ഞ പോലെ 'ഇതെന്റെയും വീടാണല്ലോ'
ആത്മനിന്ദയോടെ അയാള് പറഞ്ഞു.
ടോയ്ലെറ്റില് കയറി തിരിച്ച് വരുമ്പോള് മോന് ഉത്സാഹവാനായിരുന്നു.
മക്കള്ക്ക് ആഹാരം കൊടുക്കുന്നതിനിടയില് അയാള് പറഞ്ഞു.
'ഞാനൊരു കാര്യം പറഞ്ഞിട്ട് പോകാനാണ് വന്നത'
തനൂജ ചോദ്യഭാവത്തില് നോക്കി.
'ഞാനൊരു യാത്ര പോവുകയാണ് എന്ന് തിരിച്ച് വരുമെന്നറിയില്ല. നമ്മള് പരിചയപ്പെട്ട കാലം മുതല് ഞാന് പറയുമായിരുന്നല്ലോ ഇങ്ങനെ ഒരുമിച്ചൊരു യാത്ര. നിറയെ ചിത്രങ്ങളൊക്കെ വരച്ച്, അന്നത് നിന്റെയും സ്വപ്നമായിരുന്നു. കല്യാണശേഷം ഒരിക്കലും അതിനുള്ള സാഹചര്യം ഉണ്ടായില്ല'
'ഓ നിങ്ങള്ക്ക് നിങ്ങളുടെ ഇഷ്ടങ്ങളല്ലേ വലുത് '
തനൂജ ചീറി.
'ഇല്ല തനൂജ നിനക്കത് മനസിലാവില്ല, എന്നെയും. നമ്മള് കുറെ സംസാരിച്ചതാണല്ലോ .. ഒരു പരിധി കഴിയുമ്പോള് പ്രഷര് താങ്ങാനാവാതെ കുക്കറിന്റെ വിസില് അടിച്ച് നീരാവി പുറത്തേയ്ക്ക് പോകില്ലേ.. അതുപോലെ കരുതിയാ മതി'
അയാള് ഒട്ടും പരിഭവമില്ലാതെ പറഞ്ഞു.
തനൂജ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.യൂണിഫോം ഇട്ടു കൊടുക്കുന്നതിടയില് അയാള് മോനോട് പറഞ്ഞു.
'മോനെ അമ്മയെ അനുസരിക്കണം കേട്ടോ അമ്മക്ക് നിങ്ങളല്ലെ ഉള്ളൂ'
പിന്നെ തിരിഞ്ഞ് തനൂജയോടായി ചോദിച്ചു.
'ഇന്ന് മക്കളെ ഞാന് സ്കൂളില് ആക്കിക്കോട്ടെ? വേണുക്കുട്ടന് ഓട്ടോയുമായി വരും'
'അതുവേണ്ട ഞാന് കാറില് വിട്ടോളാം. നിങ്ങള്ക്കും അതില് ഇറങ്ങാല്ലോ അങ്ങോട്ട്'
തനൂജ പറഞ്ഞതിനയാള് മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.
തനൂജ ഡോര് ലോക്ക് ചെയ്തിറങ്ങുമ്പോള് മക്കള് രണ്ടുപേരും അയാളുടെ ഇരുകൈകളിലും പിടിച്ചിരുന്നു. അവരെ രണ്ടു പേരെയും മാറിമാറി ഉമ്മവച്ചിട്ട് അയാളവരെ കാറില് കയറ്റി ഇരുത്ത.
മക്കള് അയാളുടെ കൈവിടാതെ ചിണുങ്ങി.
'അച്ഛന് വാ അച്ഛാ ങ്ങടെ അടുത്തിരിക്ക'
അയാളുടെയും കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞു.
'ആനന്ദ് കയറുന്നില്ലേ ഞാന് ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാം'
തനൂജ കാര് സ്റ്റാര്ട്ട് ചെയ്തു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
'ഇല്ല. പൊയ്ക്കോളൂ'
അയാള് കുട്ടികളുടെ മുഖത്ത് നിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ പറഞ്ഞു.
മുന്നോട്ട് എടുത്ത വണ്ടി നിര്ത്തിയിട്ട് തനൂജ ചോദിച്ചു.
'അപ്പോ അമ്മ? യാത്ര പോകാനൊക്കെ അമ്മയെ തനിച്ചാക്കാമോ നിങ്ങള്ക്ക്?'
'ഇല്ല അമ്മയും വരുന്നുണ്ട്, നമ്മള് ഒരുമിച്ച് പോകണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന യാത്രയാണ്. ഭാര്യയുടേം കാമുകിയുടേം ഒക്കെ മാത്രേ യാത്രകള് പാടുള്ളു എന്നൊന്നും ഇല്ലല്ലോ. അച്ഛന്റെ മരണശേഷം അമ്മ ഈ വര്ഷങ്ങളത്രയും എനിക്ക് വേണ്ടി മാത്രമല്ലേ ജീവിച്ചത്. അമ്മയ്ക്കും ഒരു ചേഞ്ച് ആവട്ടെ'
'ഓ ആയിക്കോട്ടെ.'
തനൂജ അയാളെ രൂക്ഷമായൊന്ന് നോക്കിയശേഷം വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞ് ധൃതിയില് കാര് ഓടിച്ചു മുന്നോട്ട് പോയി.
കാറിന്റെ ഗ്ലാസ്സിനപ്പുറം പിന്നിലേയ്ക്ക് അയാളെ തന്നെ ഉറ്റുനോക്കിയിരുന്ന മക്കളെ അയാള് തുളുമ്പിയ കണ്ണുകളോടെ നോക്കിനിന്നു, കാഴ്ചയില്നിന്നും മറയും വരെ.
മികച്ച കഥകളും കവിതകളും വായിക്കാന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യാം